Πού πήγαν οι ελληνίδες φεμινίστριες;
Αυτές τις ημέρες η Αθήνα αναπολεί τα ’80s. Η έκθεση στην Τεχνόπολη είναι μόνο η αφορμή. Στην πραγματικότητα, η Αθήνα είχε ανάγκη μια μηχανή του χρόνου που να αντιπαραβάλει ένα παρελθόν –φασαριόζικο, ανέμελο, θολό, αγνό, χρωματιστό και από πολλές απόψεις γοητευτικά αντιφατικό και μεταιχμιακό– στο μουντό και απρόσμενα χειμωνιάτικο παρόν της. Αν μπορούσε θα το σκέπαζε κιόλας, θα το κλείδωνε κάπου και θα πέταγε το κλειδί για να μην το ξαναβρεί.
Βλέπεις, τα ’80s αντιπροσωπεύουν για αρκετούς και αρκετές από εμάς σε ατομικό επίπεδο τη δεκαετία που γεννηθήκαμε ή μεγαλώσαμε και είναι αναπόφευκτα συνυφασμένα με τη μυρωδιά της παιδικής πούδρας, τα χαρούμενα παιχνίδια και τα εφηβικά σκιρτήματα. Σε συλλογικό επίπεδο αντιπροσωπεύουν κάτι πολύ περισσότερο: την βαθιά επιθυμία και την ημιτελή προσπάθεια της ελληνικής κοινωνίας, που εγκαινιάστηκε με την πτώση της χούντας, να συγκροτηθεί σε όλα τα πεδία της πιο δημοκρατικά και ελεύθερα. Ήταν η εποχή της πολιτικοποίησης και των κινημάτων. Και ήταν η μεγάλη, πρωτότυπη στη μορφή και το περιεχόμενo, μαζική, σχεδόν αποκαλυπτική στιγμή του ελληνικού φεμινιστικού κινήματος.
Ήταν οι γυναίκες που έδρασαν για τους εαυτούς τους και τις ζωές τους, αλλά