Η Μεγάλη Αμερικανική Έκλειψη (ή: προς τι όλη αυτή η φασαρία;)

Η ολική έκλειψη του ήλιου είναι το πιο εντυπωσιακό, το πιο έντονο, απόσκοσμο, συγκλονιστικό ουράνιο θέαμα που μπορεί κανείς να παρατηρήσει με τα μάτια του από τη Γη. Δύο φορές κάθε χρόνο, οι τροχιές της Σελήνης και του Ήλιου διασταυρώνονται, αλλά μόνο δύο φορές κάθε τρία χρόνια η Σελήνη βρίσκεται στη σωστή απόσταση ώστε να κρύψει εντελώς το ηλιακό φως και για λίγα λεπτά να αποκαλύψει τη φωτεινή κορώνα του Ήλιου, που τον υπόλοιπο καιρό κρύβεται πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του.

Aστρονόμοι, επιστήμονες, φανατικοί παρατηρητές και ανυπόμονα πλήθη συρρέουν στο μονοπάτι της σκιάς για να παρατηρήσουν κάθε προσβάσιμη ολική ηλιακή έκλειψη: η μαύρη τρύπα στον ουρανό με τα αχνά ασημένια μαλλιά να χορεύουν γύρω της κάνει τη μέρα νύχτα, τα πουλιά να σωπαίνουν, και ψύχραιμους ανθρώπους να πέφτουν στα γόνατα. Μετά το δέος, την έκσταση και τα δάκρυα, όταν ο Ήλιος αστράψει πάλι πίσω από τη σκιά του φεγγαριού, έρχεται η ερώτηση: «Πότε είναι η επόμενη φορά;»

Η επόμενη φορά είναι πολύ κοντά. Τη Δευτέρα 21 Αυγούστου, μια ολική έκλειψη ηλίου θα είναι ορατή από μια γραμμή πλάτους μερικών δεκάδων χιλιομέτρων που θα διασχίσει τις ΗΠΑ από την βόρεια ακτή του Ειρηνικού έως τη νότια ακτή του Ατλαντικού και