«Δυο δυο, πέρασαν να ’τα τα κορίτσια»
«Η φιλία αυτά τα χρόνια είναι όπως τα πεπόνια: Πρέπει να κοπούν πολλά για να βρούμε τα καλά». Αυτό το σουρεαλιστικό απόφθεγμα είναι ένα από τα πολλά που γράφανε τα κορίτσια στα λευκώματά τους, στη δεκαετία του ’70-80, όταν τα βιώματα ήταν κάπως πιο περιορισμένα. Στο δικό μου τουλάχιστον, η φράση φιγουράρει φαρδιά πλατιά στις πρώτες σελίδες μαζί με καρδούλες και άτσαλες ζωγραφιές. Ήταν η εποχή που ήμουν κολλητή με τη Σ. Η δασκάλα μάς αποκαλούσε «Φίλιππο και Ναθαναήλ», καθώς μάλλον δεν είχε πρόχειρο άλλο, πιο ταιριαστό, παράδειγμα.
Πώς επιλέγουμε όμως τις φιλίες μας και τι αξία έχουν για την εξέλιξή μας; Η Δρ. Εξελικτικής Ανθρωπολογίας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Άννα Ματσίν γράφει στο βιβλίο της Why We Love: The New Science Behind Our Closest Relationships (Γιατί αγαπάμε: Η νέα επιστήμη πίσω από τις πιο στενές μας σχέσεις), ότι τα άτομα που βρίσκονται κοντά, βιώνουν μια κατάσταση που ονομάζεται «βιο-συμπεριφορικός συγχρονισμός». Με άλλα λόγια, εξηγεί, όταν δυο άνθρωποι συνδέονται στενά, καθρεφτίζουν ο ένας τη συμπεριφορά του άλλου, κάνουν τις ίδιες χειρονομίες, χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις. Η φυσιολογία των καλύτερων φίλων φτάνει, κατά τη Ματσίν, μέχρι τον συγχρονισμό των