«Δια της λαιμητόμου ή δια τουφεκισμού»: Τόποι εκτελέσεων στην Αθήνα
Η πρώτη ποινική νομοθεσία στο νεότερο ελληνικό κράτος εισήχθη στις 17 Απριλίου 1823, όταν η Β΄ Εθνοσυνέλευση στο Άστρος ψήφισε το «Απάνθισμα των Εγκληματικών», τη βασική ποινική κωδικοποίηση με βάση τους «νόμους των αειμνήστων ημών βυζαντινών αυτοκρατόρων».
Σε αυτήν προβλεπόταν και η θανατική («κεφαλική») ποινή, αλλά μόνο για ιδιαιτέρως σοβαρά αδικήματα, όπως ήταν μεταξύ άλλων η παραχάραξη, η ανθρωποκτονία, η ληστεία μετά φόνου, η πρόκληση εμφυλίου πολέμου και η εσχάτη προδοσία. Ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο πως τα αμέσως επόμενα χρόνια δεν πραγματοποιήθηκε καμιά θανατική εκτέλεση και μάλιστα, ήδη από το 1828, υπήρξαν περιπτώσεις μειωμένης ποινής σε ανθρωποκτόνο ή απονομής χάριτος σε θανατοποινίτη.
Οι αρχικές εκτελέσεις έγιναν μόλις το 1830: η πρώτη στις 15 Οκτωβρίου στη Σκόπελο και αφορούσε τον Γεώργιο Λεμονή, που στις 7 και 9 Νοεμβρίου 1829 είχε διαπράξει κλοπή και κατόπιν τριπλό έγκλημα· η δεύτερη στις 25 Οκτωβρίου στα Σάλωνα (Άμφισσα) με «θύμα» τον Δημήτρη (Δήμο) Κολοκυθόπουλο, που στις 21 Αυγούστου είχε καταδικαστεί από το Πρωτόκλητο Δικαστήριο Ανατολικής Ελλάδας στην εσχάτη των ποινών για ανθρωποκτονία και ληστεία και η τρίτη στις 17 Νοεμβρίου στην Καλαμάτα για μια υπόθεση
