«Δεν μπορώ να βλέπω τον Λυκαβηττό να καταρρέει»
Η ώρα ήταν 8:30 το πρωί και ετοιμαζόμουν να ανέβω τον Λυκαβηττό. Δεν είχε ξανατύχει να τον επισκεφθώ τέτοια ώρα – συνήθως το κάνω απογευματινές και βραδινές ώρες, καθώς η θέα της νυχτερινής Αθήνας πάντα με γοήτευε. Ακόμη και τόσο νωρίς το πρωί, είδα μερικούς λαχανιασμένους τουρίστες, δρομείς, και ανθρώπους να πηγαίνουν βόλτα τα σκυλιά τους σε πολλά από τα μονοπάτια του λόφου. Όσο περνούσε η ώρα, γίνονταν όλο και περισσότεροι.
Τα τελευταία χρόνια κάτοικοι της περιοχής αλλά και επισκέπτες μάς λένε ότι, παρά την αύξηση της δημοφιλίας του λόφου, αυτός μοιάζει κάπως παρατημένος. Πράγματι, όσα είδαμε στη βόλτα μας δεν ήταν κολακευτικά.
Περίπατος μετ’ εμποδίων
Ξεκινώντας από το μονοπάτι του Λυκαβηττού παράλληλα προς την οδό Σαρανταπήχου, το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι τα ξύλινα ετοιμόρροπα κιγκλιδώματα, ορισμένα από τα οποία λείπουν εξ ολοκλήρου.
Σε κάποια σημεία όπου ξύλα στην σειρά σχηματίζουν μια μικρή γεφυρούλα για να περάσεις σε άλλο μονοπάτι, νιώθεις ότι θα υποχωρήσουν στο βάρος του βήματός σου ή ότι θα φύγουν από τη θέση τους.
Στη διαδρομή μας είδαμε ακόμη και εκτεθειμένους σωλήνες που δυσχεραίνουν το περπάτημα στο μονοπάτι, ενώ σε άλλα σημεία ξεπετάγονται λάστιχα