Την περασμένη Τετάρτη την πέρασα μέσα στα όρια του δήμου Αθηναίων. Ξεκίνησα από το σπίτι μου στον Βοτανικό, «κάτω από τις γραμμές», όπως συνηθίζουμε να λέμε στη γειτονιά, πήγα στο γραφείο κοντά στο Σύνταγμα και περπάτησα σε μία σειρά από συνοικίες της πόλης, κυρίως Κουκάκι και Παγκράτι, για μερικά επαγγελματικά ραντεβού. Η περιήγηση μού θύμισε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά όσοι γυρίζουμε στο αστικό κέντρο: πεταμένα λάδια από τα συνεργεία του Κεραμεικού σε κάδους ανακύκλωσης, ποτάμια νερού που το κάνουν αδύνατο να διασχίσεις την Κωνσταντινουπόλεως, σπασμένα μάρμαρα στο Σύνταγμα, βρώμικα πεζοδρόμια και όγκοι σκουπιδιών στο Μοναστηράκι, τοξικοεξάρτηση και πορνεία στους δρόμους γύρω από την Ομόνοια, ανασφάλεια από την αύξηση της εγκληματικότητας δρόμου. Θεώρησα ότι αυτά τα προβλήματα ήταν ένας καλός λόγος για να παρακολουθήσω από κοντά το πρώτο άτυπο «ντιμπέιτ» που έλαβε χώρα στον Ιανό το βράδυ αυτής της ημέρας ανάμεσα σε τέσσερις υποψηφίους για τον δήμο της Αθήνας: τον Παύλο Γερουλάνο από το ΚΙΝΑΛ, τον Νάσο Ηλιόπουλο από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Κώστα Μπακογιάννη από τη ΝΔ και τον Νίκο Σοφιανό από το ΚΚΕ.
Θέλω να είμαι ειλικρινής. Καθώς κατέβαινα τη Σταδίου για να πάω στην