Δασωθέντες αγροί: Λύση ενός χρόνιου προβλήματος ή παράθυρο για καταπάτηση;

Πρόκειται για μια διαμάχη που ξεκίνησε πριν ακόμα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Τουλάχιστον τα τελευταία 200 χρόνια, πολίτες και δημόσιο βρίσκονται σε δύο στρατόπεδα: Οι μεν διεκδικώντας τη γη που από πάππου προς πάππου κληρονόμησαν, το δε δημόσιο διεκδικώντας τις ίδιες εκτάσεις, που για μια σειρά ιστορικών λόγων εγκαταλείφθηκαν και δασώθηκαν, συνεπώς προστατεύονται από τη δασική νομοθεσία και άρα δεν επιτρέπεται καμία παρέμβαση σε αυτές. Με τη νέα διάταξη περί «δασωθέντων αγρών», η οποία περιέχεται στον νόμο 4915/2022 που έγινε ΦΕΚ στις 24 Μαρτίου, τροποποιείται η παλαιότερη νομοθεσία του 1979 και οι διεκδικήσεις εκατέρωθεν παύουν πια να συμπίπτουν. Το δημόσιο αποσύρεται, ενώ το καθεστώς χρήσης αυτών των εκτάσεων αλλάζει προς όφελος των πολιτών, οι οποίοι μπορούν να τις διεκδικήσουν με την προϋπόθεση να αποδείξουν την αγροτική χρήση τους σε παλαιότερα έτη. Από κει και πέρα όμως, οι δασικές εκτάσεις «ανοίγουν» σε όλες τις χρήσεις και επιπλέον ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ισχυριστεί χωρίς τίτλους ιδιοκτησίας, με μια απλή ένορκη βεβαίωση, πως είναι ιδιοκτήτης και να τις αποψιλώσει. Πολλές είναι οι φωνές που μιλούν για αδυναμία της πολιτείας να υπερασπιστεί τον εθνικό μας πλούτο.