Βρίσκεστε σε έναν θάλαμο νοσοκομείου, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι και με δυσκολία αναπνέετε. Αυτό που βλέπετε, καθώς είστε κυρίως σε οριζόντια θέση, είναι το ταβάνι κι αν είστε τυχερός κι έχει κοντά παράθυρο, κάτι από ουρανό. Ο μονότονος ήχος των μόνιτορ είναι συνεχής. Αν και στο δωμάτιο μπορεί να βρίσκονται κι άλλοι ασθενείς, είστε αποκομμένοι σε μεγάλο βαθμό από συγγενείς και φίλους και η μόνη ανθρώπινη επαφή είναι με το προσωπικό του νοσοκομείου, τους γιατρούς και νοσηλευτές, που τρέχουν για να τους φροντίσουν όλους. Το μόνο που βλέπετε πίσω από τις μάσκες, τις στολές και τις ασπίδες προσώπου είναι τα μάτια τους. Δεν βλέπετε το πρόσωπό τους, αναγνωρίζετε μόνο τη φωνή και το περπάτημά τους.
Η ασθένεια είναι μια ανηφόρα που ο καθένας ανεβαίνει μόνος, μια κατάσταση στην οποίαν ο άνθρωπος συνειδητοποιεί τα όρια της συμπαράστασης, της ενσυναίσθησης και της φροντίδας που μπορεί να δεχτεί από τους άλλους. Παρόλα αυτά, η παρουσία συγγενών και φίλων ελαφραίνει το βάρος που σηκώνει ο ασθενής. Στην περίπτωση όμως της νοσηλείας για κορονοϊό, που είναι ήδη αρκετά απειλητικός καθότι νέος και άγνωστος, δεν υπάρχει η δυνατότητα της παρουσίας «δικών μας» ανθρώπων στο νοσοκομείο, λόγω
Θέλεις να διαβάσεις περισσότερα; Γίνε συνδρομητής τώρα.
Με 6 Ευρώ τον μήνα ή έκπτωση στην ετήσια συνδρομή!
Γίνε συνδρομητής τώραΑκύρωσε όποτε θες
Έχεις ήδη κάνει εγγραφή; Συνδέσου εδώ
Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν
Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!
Εγγραφή χρήστη