Δημοκρατία και αίμα στη Βαρκελώνη του 2017
«Φοβάμαι. Ναι. Δεν ξέρω πώς θα είναι η μέρα σήμερα. Είπα στην κοπέλα μου να μην έρθει σήμερα, ας μην συλληφθούμε και οι δύο. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς, θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Όπως όλοι μας σήμερα», μου λέει, με την φωνή του ξαφνικά να τρεμοπαίζει. Καθώς τα πρόσωπα μας είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο για να ακουγόμαστε από τον θόρυβο της ασταμάτητης βροχής, βλέπω ότι τα μάτια του βούρκωσαν.
Έχουμε γνωριστεί μόλις πριν λίγες ώρες αλλά τον σφίγγω δυνατά στην αγκαλιά μου, του λέω ότι όλα θα πάνε καλά και ότι καλύτερα να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό παρά να μείνει κλεισμένος στο σπίτι του.
Κρατώντας τον στην αγκαλιά μου εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, νομίζω άξαφνα ότι είμαι πίσω στις διαδηλώσεις του Γκεζί, στην Τουρκία του 2013.
Κι όμως, όχι. Είμαι στην Καταλονία του 2017.
Τα ξημερώματα της 1ης Οκτωβρίου και του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία πάρα πολλοί ένιωθαν όπως ο Ιγκνάζι, ο νεαρός μου φίλος στην πλατεία Poble Romani στην κεντρική γειτονία Gracia Βαρκελώνη.
Φόβο για το άγνωστο που ξημέρωνε για τους ίδιους, για τα αγαπημένα τους πρόσωπα και για την Καταλονία τους και μια βαθιά αίσθηση καθήκοντος υπεράσπισης της δημοκρατίας απέναντι σε αυτό που θεωρούσαν ως ισπανικό