Η Αυτοκρατορία των Παραισθήσεων: η Τουρκία τα βάζει με τον κόσμο

Η ίδια επωδός επαναλαμβάνεται από τις χώρες της δυτικής Ευρώπης τους τελευταίους δυόμισι αιώνες: «η Οθωμανική Αυτοκρατορία/η Τουρκία είναι στρατηγικός εταίρος και απαραίτητος πυλώνας του ευρωπαϊκού συστήματος». Αυτή η θέση εγκαταλείφθηκε μονάχα κατά την διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων (και δη του πρώτου), για να αναβιώσει μετά το τέλος του δευτέρου. Και ενώ δημοσίως πολλοί Ευρωπαίοι πολιτικοί εμμένουν στην ίδια γραμμή, κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος η άποψη ότι, στην παρούσα συγκυρία, η Τουρκία του Ρετζέπ Ταγίπ Έρντογαν αποτελεί περισσότερο πονοκέφαλο και πρόβλημα παρά εταίρο και πυλώνα.

Διολισθαίνοντας στο χάος

Μέρα με την ημέρα η χώρα μοιάζει να αποκτά τα χαρακτηριστικά διεθνούς παρία. Μια σειρά σταθερών του δημοσίου βίου της προκαλεί ολοένα και εντονότερη ανησυχία στις δυτικές κυβερνήσεις: Ο παρανοϊκός πολιτικός λόγος των κυβερνώντων, που παπαγαλίζει εκείνον των χειρότερων ολοκληρωτικών καθεστώτων. Η έξαρση ενός αταβιστικού, ξενόφοβου εθνικισμού και η συνεχής χρήση θρησκευτικών αναφορών ώστε να δικαιολογηθούν πανισλαμικά και νέο-αυτοκρατορικά οράματα. Η ολοένα διογκούμενη πόλωση της τουρκικής κοινωνίας με τα συχνά πια κρούσματα πολιτικής βίας. Η σαρωτική επιχείρηση