Όταν οι αρματολοί έπαιζαν τα «καπάκια»

«Ηύρε πρόφασιν η εκλαμπρότης του εις το Μεσολόγγι ότι ο Καραϊσκάκης αγρικήθη με τους Τούρκους. Έβαλεν ανθρώπους του, τους έκαμε κριτάς να τον περάσουνε από το κανάλι της δικαιοσύνης του, να τον σκοτώσουνε. Τον κρίναν και τον είχανε χαζίρι. Κι αν δεν τον γλιτώνανε οι σύντροφοί του, θα τον σκότωναν. Ακούτε εσείς; Ο Καραϊσκάκης από δέκα χρόνων παιδί κλέφτης θα γύριζε με τους Τούρκους όπου τους σκότωνε μέσα στους λόγγους και περπάταγε ξυπόλητος από μικρό παιδί για την λευτεριά. Ο εκλαμπρότατος, το ζυμάρι των Τούρκων, ο δουλευτής αυτήνων των Τούρκων, ο Μαυροκορδάτος, ο αγαπημένος των τυράννων, κατέτρεχε τον Καραϊσκάκη να τον καταδικάσει εις θάνατον».

Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα

Στα 1824, με την Ελληνική Επανάσταση σε πλήρη εξέλιξη, τις ήττες να συσσωρεύονται και το μέλλον να διαγράφεται αβέβαιο για τον Αγώνα, η διοίκηση του Μαυροκορδάτου αποφασίζει ότι ο Καραϊσκάκης, «ο γιος της Καλογριάς», είχε έρθει σε μυστική συμφωνία με τον Ομέρ Βρυώνη για να του παραδώσει το Μεσολόγγι και το Αιτωλικό. Στη δίκη θα καταδικαστεί ως προδότης, γιατί είχε κάνει «καπάκια» με τον εχθρό, όπως λέγονταν αυτές οι συμφωνίες και οι επαφές με τους Τούρκους, μία συνήθης ως εκείνη την εποχή τακτική των οπλαρχηγών