Ο αγώνας για την ελευθερία της έκφρασης
O ρήτορας Μάρκος Πόρκιος Κάτων είχε κηρύξει πόλεμο, μεταξύ άλλων, και στα ψάρια. Διαφωνούσε με την εισαγωγή τους στη Ρώμη, γιατί θεωρούσε ότι το νέο έδεσμα εκμαύλιζε τα ρωμαϊκά ήθη και ως κήνσoρας (censor) όφειλε να προστατεύσει τους τους πάλαι ποτέ ολιγαρκείς συμπατριώτες του από τον τρυφηλό τρόπο ζωής των Ελλήνων και της ελληνιστικής Ανατολής.
Τότε η λογοκρισία δεν ήταν ακόμη αυτό που γνωρίζουμε και εννοούμε σήμερα. Αλλά από τότε οι ηγήτορες την επέβαλαν για το «καλό της Πολιτείας», καθώς στα ιδανικά της αποτελεσματικής διακυβέρνησης συμπεριλάμβαναν τη διάπλαση του χαρακτήρα των πολιτών με απαγορεύσεις που άγγιζαν τις ατομικές ελευθερίες. Το κοινό καλό επικαλούνται μέχρι τις μέρες μας πολλά καθεστώτα για να επιβάλλουν σιωπή, προσχηματικά φυσικά αφού αποκλειστικός στόχος τους είναι η επιβολή της δική τους εκδοχής για την πραγματικότητα, η εξόντωση κάθε διαφορετικής φωνής και η παραμονή στην εξουσία.
Η πιο διάσημη περίπτωση λογοκρισίας στην αρχαιότητα είναι του Σωκράτη. Καταδικάστηκε να πιει δηλητήριο, επειδή κρίθηκε –με βάση τον κώδικα ηθικής της εποχής– ότι διαφθείρει τη νεολαία με όσα έλεγε δημοσίως και επιπλέον ήταν ασεβής προς τους θεούς.
Το ίδιο συνέβη και με τον Αναξαγόρα