«Άττικα, Άττικα!»

«Άττικα, Άττικα». Αυτό ήταν το σύνθημα που φώναζε ο Αλ Πατσίνο, στην Σκυλίσια Μέρα του Σίντνεϊ Λούμετ, όπου υποδύονταν έναν αποτυχημένο ληστή τράπεζας σε μία ληστεία που καταλήγει σε ομηρία. Δεν χρειαζόταν τίποτε παραπάνω για να εξασφαλίσει τη συμπαράσταση του ετερόκλητου πλήθους παρατηρητών έξω από την τράπεζα. Στην συνείδηση των Αμερικανών πολιτών, η εξέγερση των φυλακών Άττικα ήταν την δεκαετία του ’70 συνώνυμο της μαζικής δολοφονίας ανθρώπων από τις δυνάμεις καταστολής με τις ευλογίες του προέδρου Νίξον.

9 Σεπτεμβρίου 1971

Για τους έγκλειστους των φυλακών Άττικα , η Τάιμς Σκουέαρ δεν είναι η γνωστή πλατεία στο κέντρο του Μανχάταν, αλλά το σημείο όπου συναντιούνται τα τέσσερα –περιτριγυρισμένα από μπετονένιους τοίχους– προαύλια των τεσσάρων πτερυγών της φυλακής. Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου 1971 μία ομάδα πέντε «επικίνδυνων» κρατούμενων της πτέρυγας Δ, στην πλειοψηφία τους Αφροαμερικανοί, θεώρησαν ότι εγκλωβίστηκαν από τους δεσμοφύλακες σε ένα τούνελ που οδηγούσε στην τραπεζαρία για το πρωινό. Την προηγούμενη νύχτα, στα κελιά κυκλοφορούσε η φήμη ότι οι δεσμοφύλακες είχαν ξυλοκοπήσει έναν απείθαρχο κρατούμενο μέχρι θανάτου. Πανικόβλητοι, έσπασαν με αυτοσχέδιο πολιορκητικό κριό την