Έγκλημα χωρίς τιμωρία στον Βοτανικό
Είναι βράδυ Δεκαπενταύγουστου, 2018. Ακολουθώντας την καλοκαιρινή μου παράδοση, έχω ξεμείνει στην Αθήνα, λίγο από πεποίθηση, λίγο από αφραγκία, αντιστεκόμενος στις φωτογραφίες από νησιά, παραλίες και δειλινά που έχουν κατακλύσει τα κοινωνικά μου δίκτυα. Ωστόσο, δεν πτοούμαι, καθώς το σημερινό βράδυ έχει κάτι ιδιαίτερο: έχει πρώτο ραντεβού.
Μία συνοικία εγκαταλελειμμένη, δυόμισι χιλιόμετρα από το Σύνταγμα
Το θέμα του ρεπορτάζ δεν είναι το πώς πήγε εκείνο το πρώτο ραντεβού (και για να κάνω και σπόιλερ, δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο), αλλά το πώς ο Βοτανικός και οι γειτονιές του έχουν διαχρονικά εγκαταλειφθεί από τις Αρχές, τόσο σε επίπεδο πρόληψης, όσο και σε επίπεδο αντιμετώπισης του εγκλήματος, με αποτέλεσμα οι κάτοικοί του να νιώθουν πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε σύγκριση με τους υπόλοιπους Αθηναίους.
Η παραπάνω κατάσταση ίσως να οφείλεται και στην αριθμητική «αδυναμία» του Βοτανικού, που ως μία περιοχή με πολλές αναξιοποίητες δημόσιες εκτάσεις και κτίρια, ανήκει στο δημοτικό διαμέρισμα της Αθήνας με μακράν τη μικρότερη