Γρανάδα: Ιστορίες μιας πόλης που αγάπησα

«Λοιπόν, για πες, πώς σου φαίνεται η πόλη μας; Σου αρέσει;». Γυρίζω προς το μέρος της. Ανοίγω το στόμα μου, αλλά δεν προλαβαίνω να απαντήσω. Γύρω μας ξαφνικά φωνές, ένταση, αναταραχή, ο ήχος από μπουκάλια που σπάνε. Ο κόσμος σηκώνεται όπως-όπως από το γκαζόν και τις χορταριασμένες ράγες από όπου κάποτε περνούσε το τραμ και υποχωρεί προς μια κατεύθυνση. Ο ένας σκοντάφτει πάνω στον άλλο, ακούγονται φίλοι να αναζητούν φίλους μέσα στο πλήθος, κάποια γέλια. Δίχως να καταλάβω πώς, έχω αφήσει κι εγώ τη θέση μου, ακολουθώ αυτούς που όλο και κάποιους θα ακολουθούν. Ανταμώνω με τους υπόλοιπους κάτω από ένα υπόστεγο.

Ένα επεισοδιακό καλωσόρισμα

«Μα, τι συνέβη;», ρωτάω. «Δεν είδες τους μπάτσους;», μου λέει έκπληκτος ένας από την παρέα, φίλος κάποιου από τους συγκατοίκους ή κάτι τέτοιο. Κοιτάζω προς τα εκεί που δείχνει. Οι «μπάτσοι» είναι 4-5 αστυνομικοί από αυτούς που συναντάς στο δρόμο. Είναι ήρεμοι και περπατάνε χαλαρά, με αργά βήματα, προς το σημείο όπου κάποιοι ξεχασμένοι παλεύουν να σώσουν τα μπουκάλια τους. Τους διώχνουν με φωνές, χωρίς να χρειαστεί να πλησιάσουν. Η κοπέλα που μου έκανε την ερώτηση, μάλλον Ισπανίδα, φλερτάρει τώρα με τον έναν συγκάτοικό μου –τον Γάλλο, δεν έχω