Η επέλαση του Τραμπ(ουκ)ισμού
Τόνοι αναλύσεων έχουν ήδη σπαταληθεί αδυνατώντας να αιτιολογήσουν επαρκώς, όχι μόνο την αντοχή, αλλά και την όλο και πιο έντονη ενίσχυση του φαινομένου Τραμπ, ο οποίος πλέον προελαύνει μόνος προς το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού κόμματος και ακολούθως ακόμα και σ’ αυτό που οι περισσότεροι αδυνατούν ακόμα να διαχειριστούν ως πιθανή εξέλιξη, αλλά μόνο ως δυστοπικό αποκύημα νοσηρής φαντασίας: την προεδρία των ΗΠΑ. Ούτε οι τραγικά ελλιπείς και περιθωριακά συντηρητικοί συνυποψήφιοί του, ούτε η κατάσταση της οικονομίας, ούτε καν η δυσανεξία τμημάτων του πληθυσμού με τους καταπιεστικούς κώδικες της αποκαλούμενης πολιτικής ορθότητας, την οποία έμαθαν να στοχοποιούν ως ένα προνομιακό σύστημα που επιθυμεί να τους ελέγχει και όζει ελιτισμό και υποκρισία, ούτε αυτός ο κρίσιμος παράγοντας δεν μπορεί να εξηγήσει την ευρεία αποδοχή του Ντόναλντ Τραμπ ως προφήτη-φύρερ που, κοινώς, θα τα κάνει «πουτάνα όλα» και θα μηδενίσει το κοντέρ της «σάπιας» φιλελεύθερης δημοκρατίας. Είναι κάτι σαν παραίτηση, σαν μηδενισμός, σαν αποδοχή του μοιραίου.
Αυτό που έμοιαζε (ψυχαγωγικά) γραφικό έχει γίνει ήδη απειλητικό και είναι αδύνατο να προβλέψει κανείς τι είδους ακρότητες θα συμβούν ως τις εκλογές εξαιτίας του