Tο “Μαγικό Βουνό”

Όταν διάβασα για πρώτη φορά το «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν εντυπωσιάστηκα από την αντίθεση: ένας τόσο ελκυστικός τίτλος, για ένα τόσο δυσάρεστο θέμα! Στη συνέχεια κατάλαβα ότι τέτοιο είναι το πνεύμα που διατρέχει τη ζωή, την κοινωνία, την ίδια την ανθρώπινη φύση. Στα παραμύθια το όμορφο δάσος κάποτε είναι μαγεμένο, ενώ ο κακός λύκος αποτελεί αιώνιο κίνδυνο για τις αθώες Κοκκινοσκουφίτσες που πηγαίνουν με το καλάθι τους στο παραμυθένιο σπιτάκι της γιαγιάς. Σαν τα βουνά που φωτίζει από τη μια πλευρά ο ήλιος κι από την άλλη μένουν σκοτεινά.

Η Αθήνα είναι περιτριγυρισμένη από τέτοια βουνά όμορφα, βαθύσκιωτα –για να χρησιμοποιήσουμε την ομηρική έκφραση– γεμάτα πεύκα, μυριστικούς θάμνους και σπάνια, ιδιαίτερα αγριολούλουδα. Η Πεντέλη, το “Όρος των Αμώμων” κατά τη μεταβυζαντινή περίοδο, η υψηλοτάτη Πάρνηθα, ο μεθόριος Κιθαιρώνας, o μυστηριακός Αιγάλεως (αρσενικό είναι το βουνό, όχι ουδέτερο). Αλλά και το Πάνειον, το μετέπειτα Πανί στις ντοπιολαλιές των Μεσογείων, τα υψώματα της Μερέντας στο Μαρκόπουλο και ο Λαυρεωτικός Όλυμπος (ναι, υπάρχει και τέτοιος!). Και βέβαια ο ιερός Υμηττός, που σαν ένα φυσικό τείχος χωρίζει την Αθήνα από τη μεσογειακή της ύπαιθρο: όπως έγραφε και ο μέγας