Xέρια από πέτρα

Την πυγμαχία γεννά η πείνα. Οι κακουχίες των παιδικών χρόνων και η τάση για επιβίωση. Για αυτό ανθίζει σε περιοχές ηλιοκαμένες και ανεμοδαρμένeς, σε κράτη που σχεδόν λιμοκτονούν. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι πυγμάχοι που βγαίνουν δεν είναι μόνο εργάτες, αλλά και δυνητικοί δολοφόνοι. Σκαλιστά πρόσωπα, μάτια που έχουν σχηματιστεί μέσα από την εικόνα των κυμάτων της θάλασσας και του αίματος στους δρόμους, κορμιά δραστήρια από συνεχείς αντεγκλήσεις και σχεδόν θανάσιμους καβγάδες εξ απαλών ονύχων.

Ο Ρομπέρτο Ντουράν ήταν τέτοια περίπτωση. Σε μία σκηνή από τη φετινή βιογραφική ταινία Hands of Stone, ο Παναμέζος λέει στον Αμερικανό προπονητή του Ρέι Αρσέλ, τον οποίο υποδύεται ο ΝτεΝίρο: «Πεινάω, και δεν θέλω να πεινάω πια».

Για τα μικρά κρατίδια του κόσμου, όπως ο Παναμάς, που ανεξαρτητοποιήθηκε από την Κολομβία το 1903 και δεν ήξερε ποια θα είναι τα σύνορά του την επόμενη εβδομάδα, ένας πολεμιστής δεν κάνει τους συμπατριώτες του να νιώθουν απλώς υπερήφανοι, τους κάνει να αισθάνονται Λακεδαίμονες, Γαλάτες. Ο Ρομπέρτο Ντουράν ήταν ο Λεωνίδας του Παναμά, εκείνος που έμελλε με τις νίκες του να κλείσει τους δρόμους της χώρας και να τραβάει σαν διελκυστίνδα ένα ολόκληρο έθνος, έστω κι αν αυτό