Ο νόμος της ζούγκλας επικρατεί στις ελληνικές παραλίες, ακόμη και σε οικολογικά ευαίσθητες ακτές. Απέραντα μπιτς μπαρ και μουσική στη διαπασών που καλύπτει τους ήχους των κυμάτων και το θερινό τραγούδι του τζίτζικα. Μια θάλασσα ομπρέλες και ξαπλώστρες φτάνουν μέχρι το κύμα –εμπόδια στο βλέμμα που αναζητά τον ορίζοντα.
Παράκτια «φιλέτα» των πιο τουριστικών περιοχών της χώρας γίνονται απροσπέλαστα για τους απλούς λουόμενους, καθώς περιφράξεις και εμπόδια κάθε τύπου τοποθετούνται σε καίρια σημεία, ώστε να αποτρέψουν την πρόσβαση στους «τζαμπατζήδες» και να περιφρουρήσουν τον χώρο για εκείνους που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν αδρά τα παρελκόμενα μιας οργανωμένης παραλίας.
Ποια είναι όμως τα δικαιώματα των πολιτών; Πού μπορούν να απλώσουν την πετσέτα τους για να απολαύσουν δωρεάν το μπάνιο τους; Ποιες πρέπει να είναι οι απαιτήσεις τους σε μια οργανωμένη πλαζ;
Καταρχάς, οι παραλίες και ο αιγιαλός αποτελούν αδιαμφισβήτητα δημόσια περιουσία. Η παραχώρησή τους από τους δήμους ή από το υπουργείο Οικονομικών απευθείας σε επιχειρηματίες (ισχύει από εφέτος για ορισμένες περιοχές μέσω ηλεκτρονικών δημοπρασιών) επιτρέπεται για απλή και μόνο χρήση. Ως «απλή», ο νόμος ορίζει κάθε χρήση, εφόσον αυτή δεν παραβιάζει τον προορισμό αιγιαλού και παραλίας «ως κοινόχρηστων πραγμάτων» και «δεν επέρχεται αλλοίωση στη φυσική μορφολογία τους και τα βιοτικά στοιχεία τους» (νόμος 2971/2001).
Eίσαι ήδη συνδρομητής; Συνδέσου εδώ
Η ανεξάρτητη ερευνητική δημοσιογραφία, χωρίς διαφημίσεις, απαιτεί χρόνο, χρήματα και κόπο.
Πιστεύουμε όμως οτι αυτός είναι ο μόνος δρόμος, και ελπίζουμε να μοιράζεσαι την οπτική μας.
Αν όλοι όσοι διάβαζαν τα άρθρα μας, μας στήριζαν το μέλλον μας θα ήταν ασφαλέστερο.
Μερικά από τα άρθρα μας για τα οποία είμαστε περήφανοι!
Γραφτείτε συνδρομητές και διαβάστε καθημερινά ένα νέο long read που αξίζει τον χρόνο σας. Μετράμε ήδη πάνω από 3.000 ιστορίες. Θα σας γίνει συνήθεια.
