Ποιανού είναι οι δρόμοι
Μπορεί το Σικάγο να είναι η γενέτειρα της εργατικής Πρωτομαγιάς καθώς εκεί γιγαντώθηκαν οι διαδηλώσεις των εργατών και επίσης εκεί καταστάλθηκαν βίαια στις αρχές του αιώνα. Μπορεί το Ντιτρόιτ, και ειδικά το κέντρο του, να αποτελεί ζωντανό μνημείο της εξέγερσης των μαύρων μετά την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968. Μπορεί η Ουάσιγκτον να υπήρξε το κέντρο των μεγάλων διαδηλώσεων κατά του Πολέμου του Βιετνάμ στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Μπορεί το Λος Άντζελες να θυμάται με τρόμο τις πύρινες νύχτες του 1992, όταν οι εξαγριωμένοι λόγω της αθώωσης των τεσσάρων αστυνομικών για τον ξυλοδαρμό του Ρόντνεϊ Κινγκ διαδηλωτές λεηλατούσαν καταστήματα, επιτίθεντο σε λευκούς και συγκρούονταν άγρια με την αστυνομία. Μπορεί ακόμα και το Σιάτλ να φιγουράρει ως η πόλη των ΗΠΑ όπου γεννήθηκε το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας το 1999, όταν οι διαδηλωτές αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στους γραφειοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας που συνεδρίαζαν εκεί.
Σαράντα φωτογράφοι όμως επιμένουν ότι πάνω από όλα οι δρόμοι της Νέας Υόρκης ανήκουν στους διαμαρτυρόμενους πολίτες που συχνά γεμίζουν ασφυκτικά τους δρόμους του Μανχάταν. Όπως έγινε το