Ποιον βοηθά μια βιομηχανία παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας που λειτουργεί υπό νεο-αποικιακές δομές;
Μπορεί η βιομηχανία παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας να ζει την #MeToo στιγμή της, αλλά η σεξουαλική εκμετάλλευση είναι μόνο ένα σύμπτωμα ενός πιο θεμελιώδους ζητήματος: των νεο-αποικιακών δομών, μέσα από τις οποίες παρέχεται το μεγαλύτερο μέρος της βοήθειας σε περιοχές που βιώνουν καταστροφές και συγκρούσεις. Αν αυτό δεν αντιμετωπιστεί, καμία ανεξάρτητη επιτροπή έρευνας και καμία ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή στήριξης δεν θα λύσει το πρόβλημα. Εργάζομαι στην ανθρωπιστική βοήθεια για περισσότερα από 25 χρόνια, ως επί το πλείστον σε δομές που, αν και υποστηρίζουν στα λόγια την ενδυνάμωση των «δικαιούχων» και δήθεν «ακούνε» τις φωνές τους, εντούτοις περιθωριοποιούν, αποκλείουν και αποδυναμώνουν αυτούς που υποτίθεται ότι πάνε να βοηθήσουν.
Η προσπάθεια παροχής βοήθειας μετά τον σεισμό του 2010 στην Αϊτή αποτελεί καλό παράδειγμα για το πώς λειτουργούν οι δομές αυτές: Πέρασα εκεί το πρώτο εξάμηνο του 2010, δημιουργώντας και εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα ψυχικής υγείας, εργαζόμενη για μια μεγάλη διεθνή ΜΚΟ. Έζησα σε μια πανέμορφη κοινόχρηστη βίλα με πισίνα και καταπράσινο κήπο, ενώ οι Αϊτινοί συνάδελφοί μου έμεναν ακόμα σε σκηνές.
Η κατάστασή μου με έκανε να αισθανθώ έντονα τη μεγάλη ομοιότητα