Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Χρόνος ανάγνωσης:
7'
Guest Editor:
cover3.jpg
Ulay, Renais sense, 1973, από τη σειρά Polaroid Aphorisms.

Δεν ήμουν φαν του Ulay

Η εικαστικός Κατερίνα Παπαζήση αποχαιρετά τον καλλιτέχνη που έζησε –άδικα, κατά τη γνώμη της– στη σκιά της σχέσης του με τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
Ulay, Renais sense, 1973, από τη σειρά Polaroid Aphorisms.

Δεν ήμουν φαν του Ulay. Όχι πως δεν μου άρεσε η δουλειά του. Απλά δεν ήξερα και πολλά γι’ αυτόν. Εννοώ πέρα από τα φημισμένα Relation Works (1976-1988) που έκανε με την (πασίγνωστη) Μαρίνα Αμπράμοβιτς, τη διάσημη δικαστική διαμάχη τους για τα δικαιώματα των έργων που δημιούργησαν μαζί (την οποία κέρδισε εκείνη, αφαιρώντας του το δικαίωμα να τα εκθέτει ή να τα δημοσιεύει ο ίδιος), και τον ομοίως διάσημο χωρισμό τους-εικαστικό δρώμενο πάνω στο Σινικό Τείχος.

Και πέρα, βέβαια, από την πιο πρόσφατη εμφάνισή του, το 2010, στη μαραθώνια περφόρμανς The Artist is Present της Αμπράμοβιτς στο MoMA, όπου το πρώην ζευγάρι υποτίθεται συναντιέται για πρώτη φορά μετά από καιρό, με δάκρυα στα μάτια, πράγματα που με κάνουν να βγάζω σπυριά – αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το βίντεο (πάνω από 17 εκατ. views) είναι αρκετά συγκινητικό.

Η ιδέα γι’ αυτό το κείμενο γεννήθηκε λόγω της συμπάθειας που ένιωσα γι’ αυτόν παρατηρώντας τη διάδοση των νέων για τον θάνατό του στις 2 Μαρτίου στη Λιουμπλιάνα, στα 76 του, διάδοση συνεπή με την ειρωνική παρατήρησή του: «Είμαι ο πιο διάσημος άγνωστος καλλιτέχνης». Μπορεί και να με πιάνει λίγο παραπάνω ευαισθησία λόγω της αντίθεσής μου στον τρόπο που η Αμπράμοβιτς

Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν

Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!

Εγγραφή χρήστη