Οι σημαντικές επόμενες ελληνικές κινήσεις στη Λιβύη
Στις 20 Οκτωβρίου του 2011 ο Μουαμάρ Καντάφι έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες ανταρτών που τον βρήκαν να κρύβεται σε ένα λαγούμι στη γενέτειρά του, Σύρτη. Η Λιβύη οραματίστηκε τότε την άνοιξη, ζει όμως για οκτώ χρόνια έκτοτε, έναν σιβηρικό χειμώνα που όμοιό του δεν είχε γνωρίσει ποτέ ως σήμερα. Ούτε κατά τη διάρκεια της στυγνής δικτατορίας του συνταγματάρχη. Αυτό που συμβαίνει στη Λιβύη είναι το απόλυτο χάος. Αναρχία, ανεξέλεγκτη βία, απαγωγές, βιασμοί, ο νόμος των όπλων και της ζούγκλας. Δυστυχία για τους περισσότερους κατοίκους.
Βεγγάζη και Τρίπολη παραμένουν ιδεολογικά διχασμένες, δύο «κράτη» εχθρικά με χωριστές κυβερνήσεις, καθώς οι δυνάμεις του Λιβυκού Εθνικού Στρατού του στρατηγού Χαλίφα Χάφταρ που ηγείται της Ανατολής (Βεγγάζη-Κυρηναϊκή) πολιορκούν από τον Απρίλιο τη λιβυκή πρωτεύουσα και την αναγνωρισμένη από τη διεθνή κοινότητα Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας των Αδελφών Μουσουλμάνων, με τη δικαιολογία της απελευθέρωσης της πόλης από τους τρομοκράτες. Στη Λιβύη υπάρχουν –ακόμη– ομάδες που πρόσκεινται στο Ισλαμικό Χαλιφάτο (ISIS). Οι μέχρι τώρα προσπάθειες ειρήνευσης έχουν αποτύχει.
Για να κατανοήσουμε το χάος που επικρατεί στη Λιβύη πρέπει να εξηγήσουμε ότι κυβέρνηση και