Τι σημαίνει να είσαι παγιδευμένος στο Χαρτούμ

Η φωνή της Αμπίρ Ασεέλ ακουγόταν πολύ ήρεμη. Γιατί η γυναίκα ήταν εξουθενωμένη. Ήταν Σάββατο βράδυ και οι ένοπλες συγκρούσεις στο Χαρτούμ, την πρωτεύουσα του Σουδάν, συνεχίζονταν για όγδοη μέρα. Μέσα σε αυτό το διάστημα, η ζωή της Αμπίρ είχε κινδυνεύσει ξανά και ξανά και ξανά. «Κάποια στιγμή σκέφτηκα καλύτερα να σκοτωθώ τώρα, να πεθάνω τώρα, για να μην δω όσα πρόκειται να συμβούν», λέει. Αλλά εξακολουθούσε να ελπίζει. Μερικές ώρες πριν καταφέρουμε να μιλήσουμε, είχε φτάσει σε μια γειτονιά όπου επικρατούσε ηρεμία.

Το Σάββατο 15 Απριλίου, η Αμπίρ ετοιμαζόταν να πετάξει από το αεροδρόμιο του Χαρτούμ για μια άλλη πόλη του Σουδάν, όπου την περίμενε η οικογένειά της. Είχε φτάσει την προηγούμενη μέρα από την Καμπούλ, όπου εργάζεται για την αποστολή των Ηνωμένων Εθνών, για να περάσει λίγες ημέρες στην πατρίδα της. «Είχαμε επιβιβαστεί στο αεροσκάφος, είχαμε φορέσει τις ζώνες ασφαλείας κι ετοιμαζόμασταν για την απογείωση. Οι συγκρούσεις είχαν ξεκινήσει, αλλά νομίζαμε ότι θα προλαβαίναμε να φύγουμε. Ξαφνικά πήρε το μικρόφωνο ο κυβερνήτης και μας είπε ότι είναι αδύνατο, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Μας είπε αφήστε τα πράγματά σας και βγείτε τώρα αμέσως από το αεροπλάνο».

Η γυναίκα περιγράφει πώς κατέβηκαν όλοι κι άρχισαν να τρέχουν προς τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου, έντρομοι. «Ακούγαμε τις εκρήξεις, τις βλέπαμε. Μπήκαμε στον κλειστό χώρο, όπου θα μέναμε τελικά γύρω στις εννέα ώρες. Χωριστήκαμε σε ομάδες. Καθόμουν μαζί με μια οικογένεια που είχε έρθει όπως κι εγώ την προηγούμενη μέρα από το εξωτερικό. Ο άντρας πήρε τηλέφωνο την αδελφή του, που έμενε σχετικά κοντά στο αεροδρόμιο κι εκείνη του είπε να πάρει όσους ανθρώπους μπορεί και να τους φέρει στο σπίτι της. Μαζευτήκαμε δώδεκα άτομα».