Η θηλυκοποίηση της φροντίδας

«Τίποτα δεν συνετέλεσε πιο πολύ στη θεσμοποίηση της (οικιακής) εργασίας των γυναικών από το [γεγονός] ότι δεν πληρώνεται με χρήματα αλλά με αγάπη». Η συμπύκνωση της φεμινίστριας και καθηγήτριας Σίλβια Φεντερίκι στο κείμενο «Αντεπίθεση από την Κουζίνα» είναι πολύ εύστοχη και μας καθρεφτίζει κάτι βιωματικά πολύ οικείο, τη μητέρα μας, τη γιαγιά μας, εμάς τις ίδιες ίσως. Αν κοιτάξουμε γύρω μας η πραγματικότητα είναι φτιαγμένη κυρίως από γυναίκες που μαγειρεύουν, πλένουν και σιδερώνουν, από μανάδες που πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο, τα ταΐζουν, τα κάνουν μπάνιο, τα βοηθούν στο διάβασμα και τα κοιμίζουν, από γιαγιάδες που κρατάνε τα παιδιά όταν οι μανάδες δουλεύουν, από κόρες που προσέχουν τους ηλικιωμένους γονείς τους. Ένα ολόκληρο φάσμα εργασιών που εμπίπτει στη σκόπιμα ρομαντικοποιημένη έννοια της φροντίδας και χάρη στο οποίο ο κόσμος στέκεται όρθιος, βασίζεται στην έμμισθη και κυρίως στην άμισθη εργασία των γυναικών.

Η εργασία δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο, αδιαπέραστο από τις έμφυλες ιεραρχήσεις των πατριαρχικών κοινωνικών δομών. Κάθε άλλο. Δεν πληρωνόμαστε το ίδιο, υπάρχει μισθολογικό χάσμα. Δεν έχουμε τις ίδιες δυνατότητες επαγγελματικής ανέλιξης. Οι γυναίκες συνήθως σκοντάφτουν