Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Χρόνος ανάγνωσης:
9'
Κείμενο:
anoigma_cinema2.jpg
Hiroshi Sugimoto, Union City Drive-In, Union City, 1993. [Courtesy Kunsthalle Bielefeld]

Μύρισε γιασεμί: Τα καλύτερα θερινά στον κόσμο

Τα θερινά σινεμά δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα. Έχουν στεγάσει μυστικά ραντεβού, έρωτες, φλερτ και πράξεις αντίστασης, έχουν ενώσει γειτονιές και οικογένειες και έχουν διαμορφώσει ισχυρές αναμνήσεις σε όλα τα σημεία του πλανήτη.
Hiroshi Sugimoto, Union City Drive-In, Union City, 1993. [Courtesy Kunsthalle Bielefeld]

Τα θερινά σινεμά δεν είναι μια αμιγώς ελληνική υπόθεση, ούτε αποκλειστικότητα. Όμως, κάτω από τα πεύκα του Ζαππείου, στις αυλές της Πλάκας, στη σκιά του Λευκού Πύργου ή στο γεμάτο κίνηση λιμάνι της Πάτρας, βρήκαν πρόσφορο έδαφος και ένα μοναδικό ουρανό για να γράψουν μια υπεραιωνόβια ιστορία, με γεύση γλυκό του κουταλιού, δροσιά γκαζόζας και άρωμα γιασεμί.

Στα πεύκα του Ζαππείου και στο κύμα του Θερμαϊκού

Η ιστορία των θερινών σινεμά στην Ελλάδα ξεκινά στις αρχές του 1900. Η Αθήνα της εποχής δεν μοιάζει καθόλου με τη σημερινή. Στο λόφο της Ακρόπολης, κάτω από τον Παρθενώνα, βόσκουν πρόβατα, στους δρόμους κυκλοφορούν άμαξες, τα πρώτα καφενεία στην Πλάκα, στο Ζάππειο και στο Σύνταγμα βγάζουν τραπεζάκια έξω κι εκεί γίνονται οι πρώτες προβολές.

Μερικές πλαστικές καρέκλες, κι ένα κομμάτι πανί κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό είναι αρκετά για να στηθεί το τέλειο σκηνικό μιας απολαυστικής βραδιάς «άρτου και θεάματος». Η είσοδος, άλλωστε, είναι ελεύθερη, οι θεατές υποχρεούνται απλώς να αγοράσουν το σνακ ή το ποτό τους και πίνοντάς το γουλιά γουλιά, να θαυμάσουν τη μεγάλη καινοτομία και νέα μόδα των ημερών: τον κινηματογράφο, που τότε ακόμα αποτελούνταν από ασπρόμαυρες, βουβές

Ή κάνε εγγραφή εντελώς δωρεάν

Κάνε εγγραφή για να έχεις πρόσβαση σε έως και 5 δωρεάν άρθρα τον μήνα!

Εγγραφή χρήστη