Τα ερείπια της Αθήνας και το αργό ξεθώριασμα της μνήμης
«Δεν υπάρχουν λεφτά. Στην Ελλάδα, όποιος έχει διατηρητέο υπογράφει τη θανατική του καταδίκη ή πιο απλά την οικονομική του αφαίμαξη». Με αυτά τα λόγια περιγράφουν πολλοί μηχανικοί την κατάσταση που βιώνει ένας ιδιοκτήτης νεοκλασικού κτιρίου. Πράγματι υπάρχουν πολλές δυσκολίες –κυρίως οικονομικές– ενώ όπως γνωρίζουν οι ιδιοκτήτες δεν αρκούν οι φορολογικές ή άλλες τυχόν απαλλαγές. Σε παλαιότερο ρεπορτάζ, το inside story έχει περιγράψει αναλυτικά τι συμβαίνει με τα νεοκλασικά.
Τι γίνεται όμως όταν ιδιοκτήτης του διατηρητέου είναι το Δημόσιο; Ακόμα καλύτερα, τι γίνεται όταν το κτίριο είναι και μνημείο της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας, όταν αποτελεί στοιχείο της ταυτότητας της πόλης γιατί εκεί έζησαν μεγάλοι καλλιτέχνες και προσωπικότητες που σφράγισαν με την παρουσία τους τις σελίδες της Ιστορίας; Όπως αναφέρει ο Στέλιος Β. Σκοπελίτης στο βιβλίο του Νεοκλασικά της Αθήνας και του Πειραιά, το «γιατί δεν διατηρήθηκε η ομορφότερη πόλη της Ευρώπης, ας ερευνηθεί αλλού, πέρα από το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν και είναι φτωχή χώρα. Τα κτίρια αυτά, οι οικίες αυτές, τα σπίτια αυτά, κόστιζαν πολύ περισσότερο απ' ό,τι τα άθλια κουτιά που μας στοίβαξαν και μας κύκλωσαν».
Πολύ συχνά, ειδικά μέσα