Συγκατοικώντας στο κελί της φυλακής

Αυτό το άρθρο είναι μέρος σειράς που δημοσιεύει το inside story για τη ζωή στις ελληνικές φυλακές. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του συγγραφέα Τάσου Θεοφίλου για εμπειρίες που έζησε ο ίδιος, έχοντας περάσει πέντε χρόνια έγκλειστος, προσφέρει μια οπτική γωνία από την οποία μπορεί κανείς να κατανοήσει καλύτερα την καθημερινότητα, τη βία, τους κινδύνους και τη σκληρότητα του εγκλεισμού, όπως πραγματικά είναι και όχι με βάση τις κινηματογραφικές τους αναπαραστάσεις. Ταυτόχρονα τα κείμενα του Θεοφίλου μεταφέρουν την αισιοδοξία, την επινοητικότητα, το χιούμορ και όλα τα στοιχεία μιας ελεύθερης ζωής, που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και στις πιο αντίξοες καταστάσεις.

Στο πρώτο κελί που με τοποθέτησε η υπηρεσία των φυλακών Δομοκού δεν έμεινα παρά μόνο για το μεσημεριανό γεύμα. Αμέσως οι συγκρατούμενοι με ενημέρωσαν πως υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι στον πάνω όροφο, στο κελί του Αντώνη που έμενε με τον Γιούλη. Εγώ συμφώνησα για τη μεταφορά μου, ο Αντώνης ενημέρωσε τον αρμόδιο υπάλληλο για την αλλαγή και αυτός με τη σειρά του απλώς τη σημείωσε στον σχετικό πίνακα. Η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών επιλέγει τη φυλακή που θα πάει ο κάθε κρατούμενος και ο αρχιφύλακας επιλέγει την πτέρυγα, όμως η επιλογή κελιού