Σύγχρονοι εξερευνητές
Το ταξίδι μου έφτασε στο τέλος. Έχω στερέψει από χρόνο και αντοχή. Το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι ένα κατάλευκο σκοτάδι…» Όταν ο Henry Worsley έγραφε το σπαρακτικό αυτό μήνυμα, είχε προ πολλού ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής. Βρισκόταν ολομόναχος στο πιο απόκοσμο σημείο της υφηλίου, εκεί όπου και η επιβίωση ακόμη, μοιάζει με θαύμα. Λιμοκτονούσε, ήταν παγωμένος μέχρι το κόκαλο και βασανιζόταν από αφόρητους πόνους που γίνονταν εντονότεροι κάθε λεπτό που περνούσε. Κι όμως, δεν είχε περιέλθει στην συγκεκριμένη κατάσταση από μια κακή συγκυρία. Όταν τον Νοέμβριο του 2015 ξεκινούσε το ταξίδι του, γνώριζε πολύ καλά τις συνθήκες που θα αντιμετώπιζε.
Ήταν ένα εγχείρημα έξω από κάθε λογική, κάτι που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει. Έπρεπε να διασχίσει ολομόναχος, σέρνοντας με δικές του δυνάμεις το βάρους 150 κιλών έλκηθρο με τις προμήθειες και τον εξοπλισμό, την πιο απάνθρωπη ήπειρο της Γης, την Ανταρκτική. Να αντέξει το πολικό ψύχος και τους θυελλώδεις ανέμους, να διαβεί τα τείχη του πάγου και τις παγοκρηπίδες, να διασχίσει την Υπερανταρκτική Οροσειρά και, όταν πια έφτανε στην ψυχρή καρδιά της ηπείρου, να καρφώσει τη σημαία του στο σημείο που ακόμα και