Τις τελευταίες εβδομάδες, μας υπενθυμίζουν τακτικά ότι διεξάγονται μυστικές συνομιλίες μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του Βρετανικού Μουσείου για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Μόλις οι συζητήσεις έγιναν γνωστές στη δημοσιότητα, ένα κύμα αισιοδοξίας σάρωσε τα μέσα ενημέρωσης, με αποκορύφωμα τους Times του Λονδίνου που συνεχάρησαν τον βρετανό πρώην υπουργό Οικονομικών και πρόεδρο του Βρετανικού Μουσείου Τζορτζ Όσμπορν, για τη μεσολάβησή του για τη συμφωνία. Αλλά καθώς οι έπαινοι έπεφταν πρόωρα στο Βρετανικό Μουσείο, εγώ παρακολουθούσα έκπληκτη και δάγκωνα τα χείλη μου.
Ως ειδική σε θέματα διεθνούς δικαίου, που πέρασε τα τελευταία δύο χρόνια δουλεύοντας πάνω στην ουσία της διεκδίκησης του επαναπατρισμού των μαρμάρων για το βιβλίο μου The Parthenon Marbles and International Law (Τα μάρμαρα του Παρθενώνα και το Διεθνές Δίκαιο), είχα μια κρυφή υποψία ότι δεν είχε γίνει ακόμα αυτό που περιμέναμε. Ή μήπως μου διέφευγε κάτι; Η γενική ευφορία πρέπει να προκλήθηκε από κάτι μεγαλύτερο από τη μετριοπαθή παραδοχή του Όσμπορν ότι «υπάρχει μια συμφωνία που πρέπει να γίνει» και την προφανή προθυμία του να δανείσει τα μάρμαρα στην Ελλάδα; Σίγουρα τώρα πια γνωρίζουμε ότι