Τα σούπερ μικρόβια είναι εδώ

Εκατό χρόνια πριν, το οπλοστάσιο της ιατρικής επιστήμης απέναντι στις μολυσματικές ασθένειες ήταν ανεπαρκές –στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς άδειο. Οι γιατροί, μη έχοντας στη διάθεσή τους φάρμακα ικανά να αντιμετωπίσουν τις μολύνσεις από μικρόβια, αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν ακόμη και περιπτώσεις που σήμερα δεν χρήζουν καν νοσηλείας. Εκατομμύρια άνθρωποι δεν θα έχαναν τη ζωή τους πρόωρα, αν οι επιστήμονες είχαν ανακαλύψει νωρίτερα τα αντιβιοτικά.

Η επανάσταση ήρθε τη δεκαετία του ’40 με την ανακάλυψη της πενικιλίνης, η οποία κυκλοφόρησε για εμπορική χρήση το 1944, αλλά ελάχιστοι τότε φρόντισαν να αναλογιστούν τις συνέπειες από την αλόγιστη χρήση της. Εκτός ίσως από τον ίδιο τον Αλεξάντερ Φλέμινγκ. Το 1945, ο εφευρέτης της πενικιλίνης είχε πει: «Όποιος παίζει αλόγιστα με την πενικιλίνη θεωρείται ηθικά υπεύθυνος για τον θάνατο του ανθρώπου που υποκύπτει σε μόλυνση από ένα ανθεκτικό στην πενικιλίνη μικρόβιο. Ελπίζω πως αυτό το κακό μπορεί να αποτραπεί». Δεν αντιλήφθηκαν όμως πολλοί τη διορατικότητα του Φλέμινγκ. Το γεγονός ότι σταδιακά έκαναν την εμφάνισή τους στελέχη βακτηρίων που ήταν ολοένα και πιο ανθεκτικά στα νέα αντιβιοτικά ανησυχούσε μεν την επιστημονική κοινότητα, αλλά η ανησυχία δεν αρκούσε για να σκιάσει τον ενθουσιασμό. Τα επόμενα χρόνια κυκλοφόρησαν δεκάδες αντιβιοτικά που αντιμετώπισαν σειρά επικίνδυνων και εν πολλοίς ανίκητων μικροβίων.