Diane Arbus: Σαν επείγον περιστατικό σε αργή κίνηση
«Οι φωτογραφίες είναι η απόδειξη ότι κάτι ήταν εκεί και τώρα δεν είναι πια. Σαν κηλίδα. Και η ακινησία τους μπορεί να σε τρελάνει. Στρέφεις αλλού το βλέμμα κι όταν επιστρέψεις, είναι ακόμα εκεί και σε κοιτάνε». Αυτό είχε απαντήσει η Ντιάν (προφέρεται ή και Ντίαν, οπωσδήποτε όμως όχι Νταϊάν) Άρμπους όταν της είχε ζητηθεί ένας μικρός ορισμός για την φωτογραφία το Μάιο του 1971, λίγο καιρό πριν από το θάνατό της.
Στις 26 Iουλίου συμπληρώνονται σαράντα πέντε χρόνια από τη μέρα που μια από τις πιο σημαντικές και επιδραστικές φωτογράφους του 20ού αιώνα αποφάσισε να μην επιστρέψει ποτέ ξανά. Για να είναι σίγουρη, έκοψε τις φλέβες στους καρπούς και των δύο χεριών και μετά κατάπιε ένα σκασμό βαρβιτουρικά. Ήταν 48 χρονών, ήταν γνωστή για τα πορτραίτα που έκαναν τους πάσης φύσεως «freaks» αυτής της ζωής –νάνους, γίγαντες, διεμφυλικούς, γυμνιστές–να μοιάζουν αγέρωχα κανονικοί (και αντίστροφα, τους «κανονικούς» να μοιάζουν freaks), αλλά όχι ακόμα όσο διάσημη θα γινόταν μετά το θάνατό της και μέχρι τις μέρες μας που οι φωτογραφίες της τυπικά χτυπάνε εξαψήφια νούμερα στις δημοπρασίες.
Γεννημένη ως Ντιάν Νέμεροφ σ’ ένα περιβάλλον εκκεντρικής χλιδής (στην εβραϊκής καταγωγής οικογένειά της ανήκε το