Μετέωρες ζωές στην Ελλάδα

Ο Μοχάμεντ ελέγχει για τελευταία φορά την αποσκευή του. Το διαβατήριο είναι στη θέση του. Ανεβαίνει στο Χ95 από την πόρτα του οδηγού. Αγοράζει ένα εισιτήριο, το επικυρώνει και κάθεται στην μπροστινή θέση. Παρότι η ώρα είναι λίγο μετά τις πέντε το πρωί, το λεωφορείο είναι γεμάτο με τουρίστες που πηγαίνουν στο αεροδρόμιο για να πάρουν την πτήση της επιστροφής. Για τον Μοχάμεντ, ωστόσο, αυτή θα είναι μία πτήση χωρίς επιστροφή.

Ο 34χρονος πρόσφυγας από τη Συρία, δικηγόρος στο επάγγελμα, έφτασε στη Λέσβο τον περασμένο Φεβρουάριο. Από εκεί πήγε Καβάλα, Θεσσαλονίκη και τελικά Ειδομένη. «Προσπάθησα να περάσω τα σύνορα πέντε φορές. Πάντα μας έπαιρναν χαμπάρι οι αρχές των Σκοπίων και μας γύριζαν πίσω. Στην τελευταία απόπειρα, φάγαμε πολύ ξύλο», μου γράφει στο Snapchat, τη μοναδική εφαρμογή με την οποία δέχτηκε να μιλήσουμε, γιατί τα μηνύματα αυτοκαταστρέφονται μετά από κάποιες μέρες και δεν ήθελε να μείνουν στο κινητό μου. Η σφράγιση της βαλκανικής οδού τον Μάρτιο του 2016 τον βρήκε από την ελληνική πλευρά των συνόρων. «Έμεινα στην Ειδομένη ελπίζοντας ότι τα σύνορα θα ανοίξουν. Ώσπου μία μέρα μας είπαν ότι οι ελληνικές αρχές θα μας έβαζαν σε κέντρα φιλοξενίας. Μαζί με δύο φίλους μου αποφασίσαμε να φύγουμε από τον καταυλισμό πριν γίνει η καταγραφή, καθώς φοβηθήκαμε ότι θα ήμασταν σαν φυλακισμένοι. Μείναμε λίγες μέρες στα γύρω χωράφια και επιστρέψαμε στην Αθήνα».