Η βρώμικη προπαγάνδα κατά των γατών
«Δεν αναγνωρίζουν αφεντικό», «είναι απρόβλεπτες», «δεν αγαπάνε», «το μόνο που θέλουν από εσένα είναι να τις ταΐζεις», «θα σου επιτεθούν εκεί που δεν το περιμένεις» και τόσα, τόσα πολλά κλισέ που πρέπει να αντικρούει διαρκώς κάθε γατογονιός. Συνήθως ως απάντηση αρκεί μία ερώτηση: «Έχεις ζήσει ποτέ με γάτες;».
Έχουμε φορέσει τον ρόλο του κακού στις γάτες εδώ κι αιώνες με δεισιδαιμονίες που φύτεψε ο Χριστιανισμός για να αναπαραχθούν μέσω αρχετύπων που ακόμα και σήμερα βλέπουμε στον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τη διαφήμιση (στη σειρά Suits ο πιο δυσλειτουργικός ήρωας δεν μοιράζεται τη ζωή του με κανέναν άλλο, παρά τον Μπρούνο, τη γάτα του).
Όσοι έχουν γάτες μπορούν να επιβεβαιώσουν την αγάπη, τη στοργή και την αφοσίωση που δείχνουν στους ανθρώπους τους. Μία από τις δικές μου έχει για πρωταγωνιστή τον Αντριάνο, τον πρώτο μου γάτο. Τον βρήκα στον δρόμο όταν ήμουν έντεκα χρονών και ζήσαμε μαζί σχεδόν δεκαεπτά χρόνια. Όταν προετοιμαζόμουν για τις Πανελλήνιες, παρέμενε για ώρες πάνω στο γραφείο μου. Δεν πήγαινε για φαγητό ή νερό ή έξω, παρά μόνο όταν σηκωνόμουν κι έκλεινα το φως, τότε μόνο πηδούσε κάτω και σπίνιαρε στον διάδρομο για να ξεπιαστεί. Όμως φρόντιζα πάντα να αφήνω την πόρτα