«Πώς θα βάλεις έναν ξένο μέσα στο σπίτι σου;»

Όταν η Ανθή, 27 ετών, τελειώνει το 8ωρό της στη δουλειά, επιστρέφει στο πατρικό της, όπου μένει με τους γονείς της – μια καθόλου περίεργη συνθήκη για παιδιά που μεγαλώσανε στην κρίση και ενηλικιώθηκαν στην εποχή του AirBnB. «Θα ήθελα να μένω μόνη μου, αλλά δεν έχω την οικονομική δυνατότητα», μου λέει, «παίρνω τον βασικό μισθό και με 400-500 ευρώ που είναι τα ενοίκια σήμερα, δεν θα μου έμενε τίποτα στην άκρη αν νοίκιαζα ένα σπίτι μόνη μου. Έχω βολευτεί με το να μένω με τους γονείς μου, γιατί εκτός των άλλων θέλω να έχω παρέα στο σπίτι, δεν θέλω να γυρνάω και να είμαι τελείως μόνη». 

Θα έλεγε κανείς ότι η συγκατοίκηση θα ήταν ιδανική λύση για την περίσταση, όμως φαίνεται ότι δεν είναι τόσο εύκολο να αποφασίσει κανείς να κάνει αυτό το βήμα στη χώρα μας. Είναι ίσως πιο αποδεκτό να γίνει αυτό το βήμα με έναν/μια σύντροφο ή κάποιον φίλο. Για όσους έχουν ζήσει στο εξωτερικό, η συγκατοίκηση μεταξύ αγνώστων είναι σχεδόν μονόδρομος για τους νέους φοιτητές και εργαζόμενους και κάτι αρκετά φυσικό. Γιατί όμως εδώ δυσκολευόμαστε τόσο να αποδεχτούμε ακόμα και σαν ιδέα το μοίρασμα του σπιτιού μας με αγνώστους;

«Οι γονείς μου βλέπουν ως κάτι περίεργο τη συγκατοίκηση»

«Αν είχα σχέση πολλών ετών, θα