Πατέντες επιβίωσης στις ελληνικές φυλακές

Είχα στα σίγουρα ξεβραστεί σε αυτό το απομακρυσμένο νησί των ιθαγενών της ποινικής καταστολής και είχα καταληφθεί από εκείνο το δέος του λευκού αποικιοκράτη απέναντι στον πρωτόγονο. Ώστε λοιπόν, άνθρωποι αναλφάβητοι, ιθαγενείς της ακραίας φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, έχουν πάντα τρόπους, με διάφορες πατέντες και αυτοσχέδια εργαλεία, με μέσα καθηλωμένα στην πρωτόγονη εποχή, να λύνουν τα προβλήματα της επιβίωσής τους. Έχουν τελικά αυτοί οι άγριοι την ικανότητα, αλλά και την ευφυΐα, να επιβιώνουν στο περιβάλλον τους, που εν προκειμένω είναι μια ζούγκλα κατάφυτη με κάγκελα και σύρματα;

Έτσι έβλεπα κάποιες φορές τη φυλακή: ως ένα πεδίο εξάσκησης της επινοητικότητας των φτωχών. Οι πρώτες ύλες είναι πολύ περιορισμένες, είτε λόγω απαγορεύσεων, είτε λόγω φτώχειας. Με βασικά εργαλεία, όπως τα σκουπόξυλα, τα μπουκάλια του νερού, τα ξυλάκια για σουβλάκια, υπομονή και ατλακόλ, οι κρατούμενοι μπορούν να φτιάξουν ό,τι χρειάζεται ένα νοικοκυριό. Και αν δεν υπάρχει ατλακόλ, λιώνουν λίγο πλαστικό καλαμάκι με αναπτήρα.

Οι εξάδες νερού, για παράδειγμα, έχουν εκείνο το χερούλι, το οποίο στις δύο άκρες του ενώνεται με την πλαστική συσκευασία με αυτοκόλλητα. Αυτά τα αυτοκόλλητα αφαιρούνται και