Μια σοσιαλιστική βραδιά στο Fuzz

Ως παλαιοπασόκοι ορθόδοξοι είναι κιμπάρηδες: γνωρίζουν πως ο φωτογράφος Δημήτρης Μιχαλάκης κι εγώ είμαστε λαϊκά παιδιά, με τσέπες ακόμη λαϊκότερες, κι έτσι όταν φτάνουμε στο Fuzz για το Σοσιαλιστικό Πάρτυ - Ερχόμαστε μας επιτρέπεται η είσοδος δωρεάν. «Δυστυχώς, το μαγαζί δεν αφήνει και για δωρεάν ποτό», μας προειδοποιούν, αλλά χαλάλι, μεσούντος τρίτου Μνημονίου βρισκόμαστε, δεν είμαστε δα και στη μαγική, πράσινη οχταετία 1981-1989.

Μπορεί τα δεκάδες πολιτιστικά κέντρα, όπως τα ονόμαζε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, στην Πειραιώς και την Ιερά Οδό να περνούν κρίση, λειτουργώντας πλέον μόνο 2-3 βράδια τη βδομάδα, τα βράδια εκείνα όμως επικρατεί σωστός πανζουρλισμός: η κίνηση στα δύο ρεύματα γίνεται σημειωτόν, ενώ σε κάθε πιθαμή πεζοδρομίου συνωστίζονται τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, εκείνων που απόψε θα ξοδέψουν το νοίκι του επόμενου μήνα σε άσματα αγάπης, μπόμπες και λουλούδια.

Μέσα στο Fuzz, γεμάτο κατά το ήμισυ ακόμη, το stand up έχει μόλις ξεκινήσει. Στους τοίχους του μαγαζιού αφίσες «Πασόκ-Θρησκεία-Οικογένεια» και «Σήκω Ανδρέα για να δεις», φωτογραφίες του Γιαννόπουλου στα μπουζούκια και του Ανδρέα σε διάγγελμα στον λαό. Άλλες αναπαράγουν με έξυπνα παραδείγματα την γνωστή, πλέον