Το παραγνωρισμένο περιγεννητικό πένθος

«Το 2017 ήμουν έγκυος στο δεύτερο παιδί. Ήταν δύσκολη εγκυμοσύνη με εμετούς και ναυτίες, αλλά ήμουν πολύ συνειδητοποιημένη και ένιωθα ισχυρή σύνδεση με το μωρό. Ξαφνικά, μια μέρα τον Αύγουστο, το μωρό σταμάτησε να κλωτσάει. Στο δεύτερο εικοσιτετράωρο ανησύχησα και πήγα να κάνω έναν υπέρηχο. Μου ανακοίνωσαν ότι η καρδιά του δεν χτυπάει, ότι δεν ζει πια. Έπαθα σοκ. Δεν το περίμενα. Έμπαινα στον 8^ο μήνα, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να προκληθεί φυσιολογικός τοκετός. Δεν μπορεί να περιγραφεί ακριβώς αυτή η εμπειρία. Εκεί που λαχταράς να γεννήσεις ζωή, γεννάς τελικά τον θάνατο».

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που η Μαρία Στραγαλινού γέννησε ένα νεκρό έμβρυο. Το πένθος, όμως, βαραίνει ακόμα το βλέμμα της. Δεν φωνάζει. Δεν διαλαλεί την ύπαρξή του, αλλά ούτε την κρύβει. Έχει βρει μια μόνιμη θέση στο τρέμουλο του λόγου, στις σιωπές, στις κινήσεις των χεριών. Η ίδια δεν ξορκίζει την παρουσία του. Έχει συμφιλιωθεί μαζί του. Ίσως γιατί τα τραύματά μας δεν επουλώνονται ποτέ στ’ αλήθεια. Ποτίζουν το σώμα μας και τον ψυχισμό μας αλλά κάπως με το πέρασμα του χρόνου μαθαίνουμε να μην στρίβουμε το κεφάλι στη θέα τους, να τα αγγίζουμε, να τα συνηθίζουμε και να πορευόμαστε φροντίζοντάς τα.

Image

Σ