Το 1920 ο δυτικός κόσμος βρισκόταν αντιμέτωπος με την ισπανική γρίπη και τον τραγικό απολογισμό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου κι έψαχνε για απαντήσεις. Όχι μόνο για τις αιτίες της πανδημίας και του πολέμου, ούτε για το πώς θα μπορούσε μελλοντικά να αποφύγει παρόμοιες τραγωδίες, αλλά και για πιο υπαρξιακά ερωτήματα, όπως το τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε και αν μπορούμε να επικοινωνήσουμε με νεκρούς αγαπημένους.
Ο πόλεμος, που τελείωσε τον Νοέμβριο του 1918, μετρούσε 20 εκατομμύρια νεκρούς στρατιώτες και αμάχους σε όλον τον κόσμο, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα η πανδημία Ισπανικής Γρίπης, που ξέσπασε τον Ιανουάριο του ίδιου έτους, 50 εκατομμύρια. Και στις δύο περιπτώσεις, η πλειοψηφία των θυμάτων ήταν νέοι άνθρωποι μεταξύ 20 και 40 ετών, που άφησαν πίσω τους γονείς, συζύγους, παιδιά και συντρόφους. Ο βικτωριανός τρόπος ζωής είχε οριστικά τελειώσει, αφήνοντας κυρίως τις χώρες που είχαν εμπλακεί στον πόλεμο, όπως η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Γερμανία και λιγότερο οι ΗΠΑ, στον κοινό παρονομαστή μιας γενικευμένης θλίψης. Στις αγγλόφωνες χώρες κυρίως, μια διέξοδος στην απελπισία ήταν το κίνημα του πνευματισμού. Χαρακτηριστικά, ένα πρωτοσέλιδο της New York Sun τον Φεβρουάριο του 1920