«Όταν προσπαθείς να γράψεις για τη μουσική είναι σαν να προσπαθείς να χορέψεις με την αρχιτεκτονική»
Ο θρύλος της τζαζ Τσαρλς Μίνγκους είχε πει κάποτε πως «όταν προσπαθείς να γράψεις για τη μουσική είναι σαν να προσπαθείς να χορέψεις με την αρχιτεκτονική». Αυτό είχε στο μυαλό του ο Ντέιβιντ Τουπ όταν ξεκίνησε να γράφει ένα βιβλίο που επιθυμούσε να γίνει η ιστορία του ήχου που κυριάρχησε τον 20ο αιώνα.
Μουσικός που λατρεύει τους αυτοσχεδιασμούς της τζαζ όπως και τις δυνατότητες της ηλεκτρονικής μουσικής και κατά τύχη δημοσιογράφος που έκανε γνωστή τη φιλοσοφία του χιπ χοπ στην Βρετανία με τη σειρά βιβλίων The Rap Attack, o Toυπ αποφάσισε το 1995 να γράψει τον Ωκεανό του Ήχου, ουσιαστικά μία ιστορία για την εξέλιξη της ατμοσφαιρικής μουσικής από τους πειραματισμούς του Ντεμπισί έως τη χαλαρωτική ατμοσφαιρική ελεκτρόνικα που άκουγαν οι ρέιβερς μετά τα χορευτικά όργια. Ένας ήχος που κατά τον συγγραφέα στοίχειωσε την ποπ κουλτούρα με διαφορετικό τρόπο, πολύ πιο υπόγειο από τις συμβατικές μουσικές υποκουλτούρες. Το βιβλίο έγινε κλασικό και επανακυκλοφορεί τώρα από τις εκδόσεις Οξύ σε μετάφραση Ηρακλή Ρενιέρη και εισαγωγή του Σπήλιου Λαμπρόπουλου.
Ο υπότιτλος του βιβλίου «Αιθέριες συνομιλίες, περιβαλλοντικοί ήχοι και φανταστικοί κόσμοι» δείχνει και τη ρηξικέλευθη μέθοδο με την οποία ο