Ο οικισμός Ιλισού: Κρυμμένα ποτάμια και “γαλατικά χωριά” αυθαιρέτων στη μεταπολεμική Αθήνα
Περπατώντας κατά μήκος πολλών μεγάλων δρόμων της πόλης, βλέπουμε την πρόθεση των πολεοδόμων να φτιάξουν μεγάλες ευθείες στις οποίες τα αυτοκίνητα θα μπορούν να τρέχουν γρήγορα. Όμως ενίοτε διακρίνουμε και τα εμπόδια και τις εξαιρέσεις που υπήρξαν σε αυτή τη διαδικασία.
Ποτάμια, δρόμοι και περισσεύματα γης
Η Αθήνα υπήρξε μια πόλη με μεγάλη αδράνεια στις αλλαγές, ακόμα και στις περιόδους της έντονης ανοικοδόμησής της. Πάρτε για παράδειγμα τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Περπατώντας κατά μήκος της διαπιστώνει κανείς ότι τα μέτωπα των πολυκατοικιών βρίσκονται πότε κοντά στο δρόμο δημιουργώντας μικρά πεζοδρόμια, και πότε σε υποχώρηση διαμορφώνοντας μικρές νησίδες πρασίνου, μακρόστενα παρκάκια που εμφανίζονται σε τυχαίες θέσεις. Αυτά τα παρκάκια εκατέρωθεν της μεγάλης λεωφόρου οφείλονται στο ότι στο ίχνος της κάποτε έτρεχε ένα ποτάμι.
Όταν στα μεταπολεμικά χρόνια τα ΙΧ αυξάνονταν ραγδαία στην Αθήνα, πολλά από τα ρέματα και τα ποτάμια της πόλης έπρεπε να υπογειοποιηθούν για να φτιαχτούν πάνω τους δρόμοι. Το να κρυφτεί μια τέτοια φυσική ομορφιά για χάρη της αυτοκίνησης σήμερα ακούγεται χυδαίο. Τότε όμως αποτελούσε μια λογική λύση σε ένα φλέγον πρόβλημα. Έτσι τα ποτάμια υπογειοποιήθηκαν και από