Οι ραδιοφωνικές playlist του σήμερα μοιάζουν ράδιο-φονικές

Σας έχει τύχει, οπωσδήποτε. Και όχι μια και δυο, αλλά πολλές φορές. Αν είστε «έντεχνοι», την ώρα που αφήνετε το παιδί σας στο σχολείο, το πρωί, το ραδιόφωνο παίζει τη Φωτοβολίδα του Περίδη. Αν είστε ροκ, πιθανότατα ακούτε την ίδια στιγμή, στο παραδίπλα αυτοκίνητο από τον/την «έντεχνο/η» γονιό, το Passenger του Iggy Pop ή το It’s my life των Bon Jovi. Μα, κάθε μέρα; 

Κάθε μέρα ή σχεδόν κάθε μέρα.

Δεν είναι ιδέα σας, ούτε πρωταγωνιστείτε στη Μέρα της Μαρμότας. Απλώς, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί στην πλειοψηφία τους αναμεταδίδουν ένα περιορισμένο αριθμό τραγουδιών – άγνωστο γιατί. Για την ακρίβεια, τελείως άγνωστο δεν είναι. Οι σταθμοί είναι εμπορικές επιχειρήσεις με βασικό σκοπό την κερδοφορία. Στον βωμό αυτής θυσιάζονται άνθρωποι, πρακτικές, ιδεολογίες, ρομαντισμοί και λοιπά «χούγια». Ως επιχειρήσεις, οι σταθμοί δεν οφείλουν να προάγουν τον πολιτισμό απαραιτήτως, ούτε είναι υποχρεωμένες να υποστηρίζουν τους νέους καλλιτέχνες και τις αγωνίες τους. Παράλληλα, μπορούν και λειτουργούν με ελάχιστους μουσικούς παραγωγούς, καθώς δεν τους χρειάζονται και τόσο: τα τραγούδια είναι προαποφασισμένα. Όσο για το κοινό, ποιος ασχολείται με τους λιγοστούς(;) ρομαντικούς που αναζητούν νέα ακούσματα; Με