Κι αυτοί που δεν έγιναν Πρόεδροι;
Το «σίριαλ» της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, που κυριάρχησε επί μήνες στην πολιτική συζήτηση, έληξε με –ανέλπιστα για κάποιους– αίσιο τρόπο. Η ορκωμοσία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στις 13 Φεβρουαρίου θα σημάνει και τυπικά το τέλος της «προεδρολογίας», ενώ η ευρεία πλειοψηφία των 261 ψήφων που έλαβε διασφαλίζει εφεξής την απρόσκοπτη λειτουργία του ύπατου πολιτειακού θεσμού.
Οι διεργασίες όμως που προηγήθηκαν, με την «παρέλαση» τουλάχιστον 20 ονομάτων που δυνητικά θα μπορούσαν να προταθούν για το αξίωμα –ανάμεσά τους οι μισοί ήταν πολιτικοί– κατέδειξε το εξής φαινόμενο: Την ύπαρξη μιας ετερόκλητης ομάδας προσωπικοτήτων στην πολιτική μας σκηνή, που μπορούν να παίξουν ευρύτερο ρόλο.
Είναι καταξιωμένοι πολιτικοί που κινούνται σε «γκρίζες ζώνες»: Δεν έχουν κάποιον συγκεκριμένο θεσμικό ρόλο, ταυτόχρονα όμως δεν έχουν αποσυρθεί από την πολιτική. Έχουν ρίζες σε έναν πολιτικό σχηματισμό, αλλά η εμβέλειά τους συχνά αγγίζει κι άλλα κόμματα. Πρόκειται για στελέχη που δεν νιώθουν (και αντικειμενικά στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι) «toο old to Rock ’n’ Roll».
Παράγοντες
Τα πρόσωπα αυτά έχουν χαρακτηριστικά που από μόνα τους τα καθιστούν παράγοντες της πολιτικής ζωής