Ο Μεγάλος Περίπατος του Λώρη
Ο Δημήτρης Θεοφάνης είναι μια χύτρα που βράζει γεμάτη ιστορίες. Θα πρέπει να έβραζε χρόνια ώσπου κάποιος, κάτι αποφάσισε να ανοίξει το καπάκι και τώρα κανείς δεν τον σταματά. Τον συναντώ αρχές Μαΐου, λαμπροβδομάδα, λίγες μέρες αφότου έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του με τον ευτράπελο, “διπλής ανάγνωσης” τίτλο Γήπεδο Αλεξάνδρας και Πράσινης Τσόχας (εκδ. Gutenberg) που συνοψίζει δύο μεγάλα πάθη της ζωής του: την μπάλα και τον τζόγο στα κέντρα χαρτοπαιξίας γύρω από την οδό Τσόχα στους Αμπελόκηπους.
Το ραντεβού μας είναι στο διαμέρισμά του στο Βύρωνα, που παραμένει η γειτονιά του από το 1935, όταν οι γονείς του μετακόμισαν με τα πέντε τους παιδιά από τη Ναύπακτο. Είναι 83 ετών, με χιονισμένο κεφάλι, εντυπωσιακά ντυμένος και με φυσική κατάσταση που συναντάς σπάνια στη γενιά του. Λιγνός όπως ο Laurel από τον Χοντρό και Λιγνό που του χάρισε και το παρατσούκλι «Λώρης», φοράει σπορ σακάκι και πουκάμισο. Παίρνει θέση πίσω από το μεγάλο τραπέζι του σαλονιού, το οποίο, χάριν της νέας ιδιότητας του συγγραφέα, έχει γεμίσει χαρτιά –άλλα με καθαρογραμμένα κατεβατά κι άλλα με μουτζούρες–, λεξικά της Νεοελληνικής, ασπρόμαυρες φωτογραφίες.
Το βιβλίο που έγραψε είναι ένα ιδιότυπο memoir “τελικού