Από πού πάνε για τον Παράδεισο;

«Γαλακτάριον», «γαλούλιον», «λακτέντον», «αρνίν βυζαστερόν». Αλλιώς, αρνάκι του γάλακτος. Εξαιρετικό έδεσμα απόλυτα συνδεδεμένο με το Πάσχα. Με πολλές ονομασίες κατά τη βυζαντινή εποχή, όταν μαζί με τη σταδιακή καθιέρωση των επιμέρους τελετών της χριστιανικής θρησκείας, διαμορφώθηκαν τα έθιμα που συνοδεύουν ως σήμερα τον εορτασμό του Πάσχα, αλλά και την περίοδο της νηστείας που προηγείται.

«Ηυφραίνοντο δε πολλά και καλά φαγητά κατά τας Πασχαλίους ημέρας τρώγοντες ου μόνον οι λαϊκοί, αλλά και οι αυστηρότατα την νηστείαν τηρούντες μοναχοί, ως εκ τυπικών των μονών πληροφορούμεθα», γράφει ο βυζαντινολόγος Φαίδων Κουκουλές, μεταφέροντας στο έργο του «Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» την ατμόσφαιρα που επικρατούσε στην αυτοκρατορία κατά τις ημέρες του Πάσχα. Βυζαντινή ήταν άλλωστε η συνήθεια, όπως θεωρεί ο ίδιος, του πασχαλινού ψησίματος του αρνιού στη σούβλα –«υπέρ την πυράν ψηνόμενος οβελίας»– έλκουσα πιθανώς, όπως λέει, την καταγωγή της από τη φράση της Αγίας Γραφής «Και φάγονται τα κρέα τη νυκτί ταύτη οπτά πυρί» (Έξοδος ΙΒ΄8). Απορία υπάρχει ωστόσο, αν θα επικρατούσε το έθιμο σε περίπτωση που το αρνάκι στη σούβλα δεν ήταν και τόσο νόστιμο έδεσμα… Η πορεία των εθίμων άλλωστε μέσα στον