Η μυστική ιστορία του παγκόσμιου εμπορίου μαλλιών

Η 45χρονη πλανόδια πωλήτρια Celina Gonzales περιμένει στην ουρά επί μία ώρα για πουλήσει τα καστανά μαλλιά της σε έναν από τους επτά διαθέσιμους πάγκους της La Parada προς 60.000 πέσος, ήτοι περίπου 20 δολάρια. «Υποφέρω από αρθρίτιδα και πρέπει να αγοράσω φάρμακα. Αυτά τα χρήματα δεν είναι πολλά, αλλά τουλάχιστον θα μπορέσω να αγοράσω παυσίπονα» λέει. Σύμφωνα με τo Reuters, διακόσιες γυναίκες από τη Βενεζουέλα διασχίζουν καθημερινά τα σύνορα με την Κολομβία για να εξασφαλίσουν βασικά αγαθά όπως φαγητό, πάνες και φάρμακα πληρώνοντας με το μοναδικό νόμισμα που διαθέτουν: την κόμη τους.

Το εμπόριο μαλλιών δεν είναι κάτι καινούργιο. Στη Βρετάνη το 1840 ο Άγγλος συγγραφέας Thomas Trollope είχε δει εμπόρους μαλλιών να κουρεύουν κορίτσια «σαν να ήταν πρόβατα». Τον 19ο αιώνα στην Αγγλία, ξύριζαν τα κεφάλια σε τρόφιμους φυλακών, πτωχοκομείων και νοσοκομείων καθώς η πώληση των μαλλιών εξασφάλιζε ένα σεβαστό εισόδημα στα ιδρύματα. Και παρότι στη νήσο Έλις απαγορευόταν αυστηρά η είσοδος σε εμπόρους μαλλιών που μοίραζαν τις κάρτες τους, στις αρχές του εικοστού αιώνα χιλιάδες μετανάστριες πωλούσαν τα μαλλιά τους κατά την άφιξή τους στη Νέα Υόρκη.

«Ο όγκος της συγκομιδής μαλλιών εξαρτάται από τη