Από το 2015 έως το 2018, πέρασα 15 μήνες κάνοντας ερευνητική εργασία στη Μασχάντ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν. Ως ανθρωπολόγο, με ενδιέφερε η καθημερινή ζωή στο Ιράν εκτός της πρωτεύουσας Τεχεράνης. Με ενδιέφερε επίσης να κατανοήσω κατά πόσον οι φιλοδοξίες της επανάστασης του 1979 επιβίωναν μεταξύ των «απλών» Ιρανών και όχι μόνο μεταξύ των πολιτικών ελίτ.
Αρχικά έζησα σε μια πανεπιστημιούπολη, όπου έμαθα περσικά, και αργότερα με ιρανικές οικογένειες. Διεξήγαγα εκατοντάδες συνεντεύξεις με ανθρώπους που είχαν ένα ευρύ φάσμα πολιτικών, κοινωνικών και θρησκευτικών απόψεων. Περιελάμβαναν αντιπάλους της Ισλαμικής Δημοκρατίας, υποστηρικτές και πολλούς που βρίσκονταν στο ενδιάμεσο.
Αυτό που μου αποκάλυψαν αυτές οι συνεντεύξεις ήταν τόσο η ποικιλομορφία των απόψεων και των εμπειριών στο Ιράν, όσο και η δυσκολία να γίνουν ομοιόμορφες διαπιστώσεις για το τι πιστεύουν οι Ιρανοί.

Μετρώντας το βάθος της αντιπάθειας για το καθεστώς
Όταν τα πλήγματα του Ισραήλ στο Ιράν ξεκίνησαν στις 13 Ιουνίου, σκοτώνοντας πολλούς κορυφαίους στρατιωτικούς διοικητές, πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία –τόσο διεθνή όσο και αυτά που διαχειρίζονται μέλη της ιρανικής διασποράς– παρουσίασαν εικόνες Ιρανών να