Αλεξάνδρεια, η πόλη της μνήμης
Τον Οκτώβριο του 1977 ο Λόρενς Ντάρρελ επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια και κατέλυσε στο παλιό, γνώριμο ξενοδοχείο «Σέσιλ» στην Κορνίς –με τους τεράστιους επίχρυσους καθρέφτες στον χώρο υποδοχής να αντανακλούν τους ανεμοδαρμένους φοίνικες απ’ έξω–, ακούγοντας τον θαλασσινό αέρα να σφυρίζει κάτω από την πόρτα του δωματίου του. Ακόμη και στη διάρκεια του πολέμου, η κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια αποτελούσε ένα φουσκωμένο κύμα στην άμπωτη και οι μέρες των ξένων κοινοτήτων της ήταν μετρημένες. Οι απελάσεις ξεκίνησαν μία δεκαετία αργότερα, και ο Ντάρρελ φοβόταν πως η πουριτανική σοσιαλιστική επανάσταση του Νάσερ είχε καταστρέψει την πόλη όπως τη γνώρισε ο ίδιος.
Ήταν είκοσι εννέα ετών την άνοιξη του 1941 όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ελλάδα κι εκείνος διέφυγε στην Αίγυπτο με τη γυναίκα του, τη Νάνσυ, και την κόρη τους, που ήταν ακόμη μωρό. Τότε, η Αλεξάνδρεια ήταν «πέντε ράτσες, πέντε γλώσσες, μια ντουζίνα δόγματα· πέντε στόλοι που κάνουν ελιγμούς