Το μέλλον της γαλλικής Αριστεράς και το πραγματικό στοίχημα για τη Γαλλία
Μια από τις μεγαλύτερες πορείες στη σύγχρονη ιστορία της Γαλλίας έλαβε χώρα πριν δεκαπέντε χρόνια, και μάλιστα σε πολύ παρόμοιες περιστάσεις. Τότε, στη θέση του Μακρόν και της Λεπέν βρισκόταν ο πατέρας της δεύτερης, Ζαν Μαρί Λεπέν, που απρόσμενα είχε κερδίσει 17% της ψήφου, απέναντι στον Ζακ Σιράκ, έναν πολιτικό που εκείνη την εποχή θεωρούνταν τουλάχιστον απατεώνας. Με το που τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου έδειξαν ότι ο πατέρας Λεπέν είχε περάσει στο δεύτερο, ένα κύμα διαμαρτυρίας ξέσπασε στη χώρα. Οι Γάλλοι είπαν «νον», και δύο εβδομάδες αργότερα ψήφισαν για πρόεδρο τον αρκετά αντιδημοφιλή Σιράκ.
Με την Πρωτομαγιά να χωρίζει τους δυο γύρους, το Παρίσι περίμενε ξανά τους δρόμους να γεμίσουν με συνθήματα αντίστασης εναντίον της Λεπέν και συμμαχίες μεταξύ όλων των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων υπέρ του κεντρώου Μακρόν. Aυτή τη φορά, αντί για ένα εκατομμύριο άνθρωποι, ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες. Και αυτό για κάποιους σημαίνει κανονικοποίηση της ακροδεξιάς.
Αλλά η κατάσταση τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει αλλάξει. Το κόμμα της Μαρί Λεπέν έχει πετάξει από πάνω του τις λιμπερτάριαν καταβολές του πατέρα της (αν και ο ίδιος αποκαταστάθηκε ως επίτιμος πρόεδρος του κόμματος) και έχει