Το μεγάλο ρεφάρισμα

«Και αυτοκίνητο να μας πατήσει, ούτε που θα το καταλάβουμε. Είμαστε ήδη νεκροί». Αυτά θυμάται να λέει στον φίλο του, Άκη, ο Δαμιανός Δουίτσης, βγαίνοντας από ένα νυχτερινό κέντρο πριν από περίπου 20 χρόνια. Ήταν κουρασμένοι, χλωμοί και χωρίς ίχνος ζωηράδας, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Το ξενύχτι, το ποτό, τα τσιγάρα και η χασούρα είχαν αφήσει ήδη πάνω τους τα πρώτα σημάδια. 

Για τον Δουίτση ο εθισμός στα τυχερά παιχνίδια ήταν μια διαδικασία «κλιμακούμενη», όπως την περιγράφει. Από το ποδοσφαιράκι μέχρι και το μπιλιάρδο θυμάται να «μαγαρίζει» τα παιδικά του παιχνίδια ποντάροντας χρήματα. «Φυσικά ούτε εγώ το είχα καταλάβει, ούτε κανείς άλλος γιατί τα ποσά ήταν μικρά». Με τα χρόνια τόσο η συχνότητα όσο και τα χρήματα που διέθετε στον τζόγο αυξάνονταν. Έχοντας ξεκινήσει ως έφηβος παίζοντας το χαρτζιλίκι του και στην συνέχεια ξοδεύοντας τον μισθό του ως εργαζόμενος, άρχισε σταδιακά να παρατηρεί τις αλλαγές στην καθημερινότητά του. «Θυμάμαι να μπαίνουμε σε λέσχες και να βγαίνουμε μετά από οκτώ, δέκα ώρες. Και φυσικά στις γιορτές ήταν αδιανόητο να μην οργανώσω ένα τραπέζι με συμπαίκτες και μεγάλη ταρίφα. Και όπως όλους τους τζογαδόρους, δεν με ένοιαζε να χάσω, αρκεί να μην έβγαινα